Fundament jest podstawowym elementem każdego budowlanego obiektu. To właśnie na nim osadzony jest ogromny ciężar całej konstrukcji, dlatego wykonanie tej części inwestycji wymaga solidnej pracy wspartej technicznym doświadczeniem. Poprawne wykonanie tytułowego elementu chroni użytkowników przed wieloma niedogodnościami w późniejszym etapie użytkowania. Modyfikacja bądź naprawa fundamentów ze względów technicznych jest bardzo trudna do wykonania, wiąże się również ze sporymi kosztami.

W miejsce dawniej stosowanej masy betonowej, obecnie do budowy fundamentów najczęściej używa się bloczki fundamentowe. Materiał ten, podobnie jak cegły i pustaki, może być wykorzystywany również w procesie murowania ścian konstrukcyjnych zewnętrznych, działowych oraz piwnicznych. Bloczki w odróżnieniu od wskazanych alternatywnych rozwiązań budowlanych charakteryzują się całkowitym wypełnieniem bryły. Najczęściej spotyka się je w formie prostopadłościanu o wymiarach 12x25x38cm.

Opisywany materiał dostępny jest w kilku wariantach. Głównym parametrem, w oparciu o który przeprowadza się podział bloczków fundamentowych, jest ich mechaniczna wytrzymałość. Kolejnym kryterium jest rodzaj zastosowanego spoiwa. Pozwala on wyodrębnić trzy zasadnicze modele.

Pierwszym, najbardziej powszechnym typem produktu stanowiącego budulec fundamentów jest bloczek betonowy. Wykonany jest z betonu towarowego zwykłego. Jego walorami są przede wszystkim atrakcyjna cena, trwałość, szeroki wachlarz wariantów wymiarowych. Istotne są także łatwość odróbki oraz prostota zastosowania. Główną wadę stanowi natomiast stosunkowo słaba termoizolacja. Materiał najczęściej używa się w podmurówkach czy ławach fundamentowych.

Kolejnym rodzajem tytułowych elementów konstrukcji jest bloczek keramzytowo-betonowy. Jak sama nazwa wskazuje, jest połączeniem mieszanki betonowej z kruszywem w postaci keramzytu. Kruszywo to charakteryzuje się znaczną porowatością, co z połączeniem z betonem daje zwiększoną odporność izolacyjną. Stosowane są najczęściej w elementach fundamentowych narażonych na kontakt z wilgocią.

Ostatnim rodzajem elementów podstawowej kategoryzacji materiału jest bloczek fundamentowy komórkowy. Najczęściej stanowi połączenie mieszanki betonowej z komponentem w postaci wapna czy popiołu. Charakteryzuje go wytrzymałość oraz znaczna izolacyjność termiczna. W odróżnieniu od wcześniej wymienionych wariantów posiada wolne przestrzenie wewnątrz każdego z bloczków. Najczęściej jest on wykorzystywany do budowy ścian ponadgruntowych, które nie są narażone na oddziaływanie wilgoci.

Zastosowanie bloczków fundamentowym znacząco skraca czas realizacji projektu. W porównaniu z wcześniej używaną betonową masą, ograniczają uciążliwe czynności procesu budowy, takie jak dowożenie materiału na miejsce robót, konstruowanie dodatkowych szalunków czy dodatkowe skuwanie betonu w sytuacji jego rozlania.